با این همه دلتنگی و یک جفت کتانی            حاشـا که مرا از در این خـانه بـرانی

می‌آیـم از این راه فـقـط در پی یک آه            تا منـزل جانـان چه نـیازی به نشانی؟

مجنونم و از سرزنش خلق غمی نیست            دیـوانه رهـا کی شده از سنگ‌پـرانی؟

هرگـز نـتـوانـنـد از این کـوی برانـند            آن را که تو از لطف به این‌سو بکشانی

ای آنکه مرا خوانده‌ای! ای‌کاش بگویی:            این بار قـرار است بـیـایی که بـمـانی